آزادی بیان: تنها نجات بخش حاکمیت

هفته ای که گذشت را شاید بتوان آرامترین و مثبت ترین هفته در هفت ماه گذشته و پس از انتخابات جنجالی ریاست جمهوری دانست.رخدادهای مثبتی که در این هفته گذشت شاید اگر ماه ها قبل و در روزهای بحرانی پس از انتخابات روی می داد کشور را مدت ها پیش از بحران پیش امده نجات می داد و دیگرشاهد پرپرشدن ده ها تن از جوانان وطن و زخمی شدن و به زندان افتادن صدها جوان دیگر نبودیم.مناظره های اقناعی با حضور نمایندگان جنبش سبز رویکردی صحیح بود که به این ارامش کمک شایانی کرد.
حکومت دیر به این نتیجه رسید که سیاست های غلطش هفت ماه کشور را در شعله های خشم و نفرت مردم سوزاند. اتخاذ سیاست ارعاب و وحشت از سوی حکومت و از همان روزهای اول اعتراضات ارام و بدون خشونت مردم کاررا به جایی رساند که در روز عاشورا ،عده ای از سبزهای عاصی و خسته را وادار به تقابل و درگیری با نیروهای سرکوبگر رژیم کرد.از اعتراض سکوت و زیبای 25 خرداد که در ان معترضین تنها خواستاربازپس گیری رای نادیده گرفته شان شدند تا 6 دی ماه و روز عاشورا که خشن ترین فاز اعتراضات و رادیکال ترین شعارها ازسوی معترضین دیده شد همه و همه ناشی از سیاست غلطی بود که به دستور اتاق فرمان افراطیون موجود در حاکمیت به مرحله اجرا درامد.سیاستی که خانه نشین کردن معترضین و از سوی دیگر با وارونه سازی حقایق، انتقام گیری از سران اصلاح طلب را سرلوحه خود قرار داده بود.اما شرایط کنونی شکست سنگین این پروژه را به همگان اثبات کرد و سراشیبی سقوط پیش روی حکومت قرار گرفت.
اما اکنون به فرضیه سازی رویکرد اعتدالیون می پردازیم. فرض کنید که حکومت که از سالم برگزار شدن انتخاباتش اطمینان داشت از همان ابتدا با به رسمیت شناختن معترضین بیشمارش، به شیوه های اقناعی رو می اورد وبا دعوت از بزرگان دو طرف و انجام مناظره های چالشی مخاطب را دعوت به قضاوت در مورد صحت ادعاهای معترضین می کرد چه اتفاقی می افتاد؟؟؟
آیا غیراز این بود که در صورت توخالی بودن ادعاهای معترضین مردم از پشتیبانی بی منطق از این افراد چشم پوشی می کردند وشاید حتی به دلیل ادعای دروغین شان دیگرحتی به این افراد اطمینان نمی کردند.
اما چه شد که دستوربرخورد شدید از همان عصر 23 خرداد و کشتن جوانان بی گناه در عصر 25 خرداد و در نهایت دستورگشودن مستقیم اتش در 29 خرداد از تریبون نماز جمعه توسط شخص اول مملکت صادر شد و 30 خرداد شاهد مرگبارترین روز اعتراضات بودیم و در ماه های پس از ان هم درمناسبت های مختلف شاهد غیرانسانی برخوردها از سوی مامورین حکومتی با مردم بودیم.
این خود البته با وقایع روزهای منتهی به انتخابات و پس از ان نشان از این داشت که حکومت هم استدلالات محکمی برای اقناع افکار عمومی مردم به همراه نداشت وگرنه عقل و منطق حکم می کرد که رویکرد کنونی اش را از همان زمان پی می گرفت تا اکنون در استانه سالگرد 31 سالگی نظامش به این درجه از نفرت در میان سیل بی شمار ملت نرسد.
مناظره های این هفته نشان داد که آزادی بیان بهترین راه حل برای کنترل و اقناع افکار عمومی است. مردم ما از شعور کافی برای فهم حقایق برخوردارند.چرا حکومت سعی می کند تا تنها از کانال های مخصوص خود اطلاعات را به گوش مردم برساند.هفته گذشته تلویزیون ایران شاید داغ ترین شب های خود را پس از هفت ماه نفرت فزاینده مردم بر اثر سانسور و اختناق شاهد بود.اکنون با وجود این همه ظلم و جنایت توسط حاکمیت گمان می رود که دریچه ای برای بازگشت نمایان شده است.شاید نظام متوجه شده است که با ادامه ان شرایط هفت ماه قبل لحظه به لحظه به پرتگاه سقوط نزدیک تر می شود و سرنوشت مشابه شاه قبلی ایران انها را در عمل کردن به پیشنهادات گروه های میانه روی خود راغب تر از قبل کرد.
اگر این رویکردها مصنوعی و برای کنترل شرایط پیش از جشن های 31 سالگی نظام اسلامی شان نباشد و فضا بازتر شود و شاهد حضور رهبران معترضین سبز در رسانه ملی باشیم و نظام با به رسمیت شناختن معترضین، در عمل به خواسته های قانونی انها که در بیانیه اخیر رهبر جنبش سبز ارائه شد تعجیل کند شاید بتواند تا مدتی خود را از این پرتگاه سقوط دورتر کند.
اما اگر حاکمیت گمان می کند که با بازکردن موقتی فضا می تواند برای همیشه اعتراضات به حق مردم را خاموش کند به شدت در اشتباه است.جنبش اعتراضی سبز ایران جنبشی است برای همیشه تاریخ که همواره برای دفاع از ارمان های ازادی خواهانه ملتش امادگی هرگونه جانفشانی را دارد.امیدواریم که حاکمیت عقلانیت پیشه کرده و علاوه بر نجات خود از ورطه سقوط باردیگر در 22 بهمن شاهد بروز خشم انقلابی مردم ایران زمین نباشد.